Welke ouder wil dat niet; je kind een hoopvolle toekomst geven? En wat kun je soms worstelen met vragen of je het wel goed doet of niet. Moeders in Afghanistan worstelen ook met die vraag. Maar wel op een ander niveau dan hier in Nederland. Wie helpt hen bijvoorbeeld om boodschappen te doen als er geen man in hun netwerk is om hen te begeleiden naar de markt? Hoe wanhopig kun je je voelen als er de mogelijkheden ontbreken voor je dochter om naar school te gaan?
En hoe vreselijk is het dat je als ouder voor de keuze staat om je kind als slaaf te verkopen naar het buitenland.
Ten diepste kan ik de wanhoop en verdriet van deze ouders niet peilen. Ik heb ook niet het idee dat ik dit probleem op kan lossen.
Maar ik hoop dat ik met de verkoop van mijn zeep een heel klein lichtje kan verspreiden in deze donkere wereld. En ook een klein lichtje geeft hoop in een donkere wereld. Help je mee?
